ماهیت حکومت برآمده از انقلاب، سرمایه‌داری است. این حکومت خواست‌های طبقه‌ی کارگر را در همان گام اول به دست فراموشی سپرده است. در انقلاب ۵۷ خواسته‌های عدالت‌خواهانه زحمت‌کشان بسیار پررنگ در رأس شعارهای انقلابی بود و دو ماه بعد از پیروزی انقلاب با اعتمادی که توده‌های زحمت‌کش به امام خمینی می‌نمایند از خیابان‌ها به سر کار خود باز می‌گردند و بازوی توانای انقلاب به وسیله‌ی وعده‌های فریب‌کارانه در جای خود میخ‌کوب می‌شود. سازمان‌های انقلابی مانند مجاهدین و فدائیان، زمان لازم را برای سازمان‌دهی کارگران ندارند و نیروی مردم زحمت‌کش مانند بنزینی شعله‌ور است که در هوای آزاد هدر می‌رود و هیچ سازمانی قادر به مهار آن نیست. حزب توده هم با معرفی امام خمینی به عنوان رهبر توده‌های مردم هیچ خطری در جهت از دست رفتن انقلاب ندارد و علاوه بر آن به خاطر نفوذ اندک خود قادر به انجام حرکت فعالی در احقاق حقوق زحمت‌کشان نیست و با مطرح کردن «خط امام» آب پاکی را بر خواسته‌های دموکراتیک زحمت‌کشان می‌ریزد.
تهیه و تألیف: ایرانِ آزاد