در صد و ششمین سالگرد ۲۴ آوریل یادروز نسل کشی ارمنی ها در ترکیه در سال ۱۹۱۵جو بایدن نسل کشی ارمنی ها را به عنوان اولین نسل کشی قرن بیستم به رسمیت شناخت. دولت آمریکا سی امین کشور از میان بیش از صد و نود کشور عضو سازمان ملل است که نسل کشی ارمنی ها […]
گذشته‌ای درخشان همراه با زندگی مسالمت‌آمیز بین هر دو خلق آذربایجان و ارمنستان در جریان بوده است. هر دو خلق در سنگرهای واحدی به مصاف جبارین تاریخ رفته‌اند. بر تارکِ تاریخ هر دو خلق، مبارزه‌ای مشترک برای نیل به آرمان «آزادی و عدالت» ثبت شده است.به گمان ما صف خلق‌های آذربایجان و ارمنستان از صفوف […]
ستار خان، حیدر خان، صفرخان کجائید؟ جعفر پیشه وری، راضیه ابراهیم زاده، صمد بهرنگی، مرضیه اسکویی، بهروز تبریزی، اشرف دهقانی، غلامحسین ساعدی… کجائید؟ از زادگاه شما نعره های فاشیستی به گوش میرسد!! آرش کمانگر زمانی نه چندان دور آذربایجان ایران پیشقراول جنبشهای اجتماعی و انقلابی مترقی و حتی چپ بود. استبداد صغیر در بطن انقلاب […]
ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺭﻭﮊﺋﺎﻭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻫﻢ، ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﺤﯿﻄزﯾﺴﺖ، ﻓﻤﯿﻨﯿﺴﺖﻫﺎ، ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺴﺖﻫﺎ، ﺁﺯﺍﺩﯾﺨﻮﺍﻫﺎﻥ، ﺑﺮﺍﯼ ﺿﺪﯾﺖ ﺑﺎ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﮔﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺎﺷﯿﺴﻢ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ. ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻣﺎ، ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﺎ، ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺸﺮﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺳﻮﺭﯾﻪ ﯾﺎ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ.
دولت جنایتکار ترکیه با برافروختن آتش این جنگ ارتجاعی در همان حال که می خواهد تجربه اداره خودمدیریتی کردستان سوریه و دستاورهای مثبت جنبش توده ای در این منطقه را به شکست بکشاند، این هدف را نیز تعقیب می کند که شکست سیاست های توسعه طلبانه خود در طی سالهای گذشته را لاپوشانی کند و توجه افکار عمومی در داخل ترکیه را از ناکامی های سیاسی و پیامدها بحران اقتصادی به انحراف ببرد.
ما وظیفه اخلاقی ، انسانی و سیاسی خود می دانیم که از مبارزات “نیروهای دمکراتیک سوریه” و دست آوردهای چند ساله منطقه فدرال شمال سوریه یا روژاوا دفاع کرده و همه نیروهای مترقی و همه وجدان های آگاه را فرامی خوانیم که با همه قوا از فاجعه پاکسازی قومی که در شمال سوربه آغاز شده، جلوگیری کنند. نیروهای طرفدار سوسیالیسم در ایران، در کشورهای همسایه و در سراسر جهان، باید در صف اول دفاع قاطع از حق ملل در تعیین سرنوشت خود و اتحاد داوطلبانه شان بایستند.
در غوغای جنگ داخلی سوریه که از دل یک قیام اصیل مردمی برخاست، یک بیماری تازه برای اولین بار در سوریه شایع شد. درست هم‌زمان با افول انقلاب و برآمدن ارتجاع و قدرت‌گرفتنِ ضدِ انقلاب. تلخی این ماجرا در آن است که هرچه انقلاب عقب می‌نشست، این بیماری مسری که از قِبَل انباشته‌شدن بیشتر مردگان جان می‌گرفت، دامنه‌دارتر و گسترده‌تر می‌شد.