تلاش تازه‌ی جمهوری اسلامی برای حذف مدارک اعدام و کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی ۶۰
«من باید عرض کنم که این خائنِ خبیث فرار کرد و همه‌چیز ما را به باد داد. مملکت ما را خراب کرد، قبرستان‌های ما را آباد کرد» خمینی ۱۲ بهمن، بهشت زهرا
خبر تلخ است و شگرف. کاربه‌دستان و سرسپرده‌گان حوزه و چاه، عزم جزم کرده‌اند تا قتل‌گاه را به گورستانی عادی بدل کنند. دل‌بسته‌گانِ قیمه و قمه می‌خواهند بعدتر بگویند خاوران گورستان بهایی‌ها است. بهایی‌ها این ستم‌دیده‌گان تاریخی را اکنون با مرده‌گان‌شان عقوبت می‌کنند. «نعش عزیزت روی زمین مانده است یا بگذار بو بگیرد و بپوسد یا این‌جایی که من می‌گویم دفن کن.» مرگ‌فروشان که حق هر گزینشی از بهایی‌ها سلب کرده‌اند، قصد دارند با پهن کردن دام خانواده‌های قربانیان و اعدام‌شده‌گان یک قتل و جنایت تاریخی را با خانواده‌های ستم‌دیده‌گان بهایی که بیشترینه‌ی عزیزان‌‌شان به مرگ طبیعی از دنیا رفته‌اند، درگیر کنند. با ایجاد فرسایش، مرز قربانی و قربانی‌کننده مخدوش می‌کنند. پیام‌شان به بهایی‌ها روشن است: درست است که هم‌شاُن شصت‌و‌هفتی‌ها هستید، اما نگران نباشید استخوان‌هایشان را درآورده‌اند و این زیر چیزی نیست. نباید در دام‌چاله‌ی حکومت افتاد و برای بهاییان هشتک «در جنایت شریک نشوید» درست کرد! که این‌همه کژفهمی و بدفهمی با فهمِ دردِ آدمی بیگانه است. باید بازی‌ی حکومت از سکه انداخت. جنبش دادخواهی هم‌نوا با بهایی‌ها و در کنار آنها که حقوق انسانی‌شان سلب شده، ایستاده است.
۳۲ سال پیش وقتی از شکاف کرکره‌های فلزی آخرین سلول بند ۸ مرگ تماشا می‌کردیم، کامیون‌های یخچال‌دار حمل گوشت بود و چکمه‌پوشانی ماسک‌زده که با وقاحتی کم‌یاب در شب‌هایی که از آسمان‌ِ گوهرِ کُفر می‌بارید، مرده‌گان را عقوبت می‌کردند. شبانه بارمان زدند و در کفرآبادی اسلامی پنهان‌مان کردند. پر‌رونق‌ترین حرفه‌ها از آنِ گورکنان بود. و این همه تنها سهم کفار و نجس‌ها بود، که بی‌غسل و کفن (که بی‌نیاز از آن بودند) در خاوران پنهان‌شان کنند. هم‌چنان از سرنوشت هزاران مجاهدِ اعدام شده در مرداد‌ماه، بی‌اطلاع هستیم و نمی‌دانیم تمامی‌شان در کدامین گوشه و مکانِ جمعی پنهان کرده‌اند. خاوران تنها گورستانِ مرگ‌فروشان نمی‌باشد. از روز روشن‌تر است که پس از سقوطِ حکومتِ اسلامی ده‌ها گورِ جمعی، در کنارِ دیگر جنایتِ بی‌شمارِ حکومتِ آدم‌خوران کشف خواهد شد. خاوران تفاهمِ وجدان‌های زخم خورده است. در فردای زمین‌گیر شدنِ همهی حکومت‌های خون‌ریز، از جمله مکان‌هایی که به عنوانِ نمادِ نقضِ آشکارِ حقوق انسانی موردِ توجه جامعه‌ی جهانی قرار می‌گیرد، گورهای جمعی است. گور جمعی در همهی آیینها نشانِ زیر گرفتنِ کرامت انسانی است. اغلب گورهای جمعی پس از سرنگونی حکومت‌ها کشف می‌شوند و محافل حقوق انسانی از آنها به‌عنوانِ یکی از اسنادِ آشکارِ جنایت علیه بشریت سخن به میان می‌آورند. خاوران را اما مادران داغ و درفش در بودِ نامبارک این نظام جهنمی کشف کردند و با ناخن شخم زدند. سرسپرده‌گانِ حوزه و چاه پس از دست‌کاری در حافظه و جعل تاریخ، حال دارند جغرافیای جنایت را تغییر می‌دهند.
خاوران تنها گورستان مرگ‌فروشان نیست. خاوران شناسنامه‌ی جنایت حکومت اسلامی است.